تأثیر تمرین تناوبی و نقش سن بر بیان ژن‌های انتقال‌دهنده مونوکربوکسیلات (MCT1 و MCT4) و سطح لاکتات در عضلات اسکلتی موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار

زمینه و هدف : در سالمندی همراه با تغییرات فیزیولوژیک، کاهش بیان MCT1 و MCT4 در عضلات اسکلتی رخ می‌دهد، ولی این کاهش می‌تواند با فعالیت بدنی تعدیل شود. این مطالعه با هدف تعیین تأثیر تمرین تناوبی و نقش سن، بر بیان ژن‌های MCT1، MCT4 و لاکتات عضلات اسکلتی موش‌های صحرایی انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، تعداد 40 سر موش صحرایی نر در دو گروه سنی پیر   (سن 27 ماه با وزن 31±389 گرم) و جوان (سن 3 ماه با وزن 13±224 گرم) در نظر گرفته شد. هرگروه، به‌طور تصادفی به دو گروه تجربی (10=n) و شاهد (10=n) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل: 4 دقیقه دویدن و 2 دقیقه استراحت فعال در10 مرحله تمرینی، 6 جلسه در هفته، به مدت 8 هفته به‌ صورت فزاینده روی نوارگردان اجرا شد. موش‌ها 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، بیهوش و عضلات نعلی و بازکننده طویل انگشتان پای آنها خارج شد. اندازه‌گیری لاکتات به روش آنزیماتیک و بیان ژن با استفاده از روش PCR Real-Time صورت گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های واریانس یک‌طرفه، تعقیبی توکی و تی تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی‌داری، 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته‌ها: کاهش معنی‌داری در لاکتات عضلات نعلی و بازکننده طویل انگشتان پا در دو گروه تجربی (پیر و جوان) مشاهده شد (05/0>p). در هر دو گروه سنی، MCT4mRNA و MCT1 در عضلات افزایش نشان داد. در نسبت افزایش بیان ژن در دو گروه سنی، تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. نتیجه‌گیری : این نتایج، بیانگر تأثیر تمرین تناوبی بر افزایش بیان MCT1 و MCT4        عضلات بوده و نشان می‌دهد این تأثیر مستقل از سن می‌باشد. همچنین افزایش بیان MCT‌ها، برای پاک‌سازی لاکتات اهمیت ویژه‌ای دارد.